Şaşılacak şey,kanaviçe ve ailesinden hiçbir eşyam olmadı.Hani her kadının çeyiz sandığında hayatı boyunca hiç kullanmayacağı "aa çeyizde olur" mantığıyla konulmuş birçok ıvır zıvırı olur ya,onda bile yok.Halbuki ben kanaviçeyi hep çok sevdim.Hobi dükkanlarında kendimi sık sık goblenleri seyrederken bulurdum.İçimden hain bir ses -bunu işleyen kör olmuş der,ben de oradan uzaklaşırdım.Ta ki bir arkadaşımın işlediği matruşka figürünün fotoğrafını görene kadar.O an tamamdır dedim hayatımdaki eksiği buldum, ben çarpı işi yapmalıyım.
İnternetten onlarca şema çıkartıp,bursa da çiçek ızgaranın altında ki pasajda aldım soluğu.Bunca yıldır buraya niye hiç gelmemişim diye hayıflana hayıflana, vitrininde goblenler olan bir dükkana girdim.İçeride 18 yaşlarında bir genç vardı.Biraz bozuldum.Kadın olaydı iyiydi, nasıl yapılacağını soracaktım.Şemama uygun 20 kadar iplik çıkardı.Başka bir şey diye sorduğunda, şansımı denemeye karar verdim.Rahmetli dedem çorap örebiliyorduysa bu genç neden çarpı işi bilmesindi ki:) Bana kullanacağım keten, iğne, kumaşın ortasını bulma gibi konularda teknik bilgiler verdi.Artı verdiği iplikleri daha iyi olduğunu söylediği diğer markayla değiştirdi.İnanmaktan başka çarem yoktu.Eve geldim başladım işlemeye.İç sesim çarpılar hep aynı yöne bakmalı diye ritim tutuyordu.
Yapanlar zaten bilirler.Ama yeni başlayacak olanlar;bir iş insanı bu kadar mı mutlu eder.Bir iğne, bir tutam iplik:Say-bat- çık.Depresyona, strese bire bir.Beyninizi boşaltmak mı istiyorsunuz,başlayın saymaya ve işlemeye.Her şey kendiliğinden beş tane yeşil, üç tane pembe çarpıya dönüşüyor.Sinir küpü olmanız gerekirken, sabırla desen çıksın diye bekliyorsunuz.Benim ilk çarpı işim bu güllü yastık.
Kirpi ve pamuk yavrusu gibiyiz.İnanırmısınız hayatım da böyle güzel yastık görmedim:)
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder